teoria
Jak pisać haiku, a raczej jak je konstruować? Wydaje się to bardzo proste, tymczasem diabeł tkwi w szczegółach; w szczegółach, lub raczej w regułach, których nadspodziewanie wiele rządzi tą skromną poetycką formą.
• Trzy wersy, 17 sylab w układzie 5-7-5.
• Kigo - słowo, określenie wskazujące na porę roku, mniej lub bardziej wprost, np. "chłodem od rzeki"
(najprawdopodobniej jesień), "noc wigilijna", "sierpień w ogrodzie".
• Kireji - moment przecięcia, przejścia od obrazu do obrazu. Najczęściej występuje po I lub II wersie (//).
wieczór majowy //
sprzączka sandała myli
grę świerszczy w trawie
wraca nad ranem
kształt słońca ocalony //
zimny ocean
• Przyroda - główny przedmiot poetyckich zainteresowań haijina. Haiku jest pełne słońca, liści, kumkających żab, świerszczy i niezapominajek.
• Prostota - formy i treści. Haiku nie lubi wyszukanych metafor. Pokazuje świat takim, jaki jest, akcentując piękno spraw pozornie błahych.
• Bezosobowość. Autor haiku w haiku jest nieobecny, a formy osobowe niewskazane.
• Teraźniejszość. Haiku nie lubi czasu przeszłego i przyszłego. Jest zakorzenione w tu i teraz.
• Przestrzeń. Haiku nie podaje tematu "na talerzu", ani go nie wyczerpuje. Zostawia odbiorcy miejsce na własne skojarzenia, zaprasza do współtworzenia.
Haiku to olśnienie, przystanięcie, szkic, wyzwanie... Poza wszystkim innym, to także dobry trening dla gaduły.